Ολύμπιος Φαμπρ ή Στον σκληρό πυρήνα της τραγωδίας

Ο Χορός κοιμάται όρθιος ή προσποιείται ότι κοιμάται!

Ο ΓΙΑΝ ΦΑΜΠΡ ΖΕΙ! Όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε ο ανήσυχος καλλιτέχνης των παραστατικών τεχνών από το Βέλγιο, όπως μας προειδοποιούσε μέσω παλαιότερης περφόρμανς του με γράμμα στην αγαπημένη του, αλλά μάλιστα ετοιμάζεται να αναλάβει και τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών! Εκτός κι αν θεωρήσουμε ως έναν τρόπο αυτοκτονίας την ανάληψη της ευθύνης μιας γραφειοκρατικής/θεσμικής θέσης στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων! Ίδωμεν!
Το τελευταίο του επίτευγμα πάντως με την ομάδα του, Troubleyn, που το περασμένο Σαββατοκύριακο γιόρτασε τα 30 χρόνια της, είναι μια εικοσιτετράωρη παράσταση υπό τον τίτλο «Όρος Όλυμπος» και θέμα την αρχαία αθηναϊκή τραγωδία, στην οποία εξερευνά με τους δικούς του, παγιωμένους παραστατικούς όρους τη σχέση της εποχής μας με το τραγικό! Και όχι μόνο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ανακεφαλαιώνει ό,τι έχουμε δει σε πρωτοποριακές παραστάσεις αρχαίου αθηναϊκού δράματος τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή δεν είναι αμελητέο ότι μας υπενθυμίζει σημεία και μεθόδους της πιο πρόσφατης τραγικής θεατρικής σκηνής είτε με πρόθεση είτε έμμεσα, διότι η εξερεύνηση του σύγχρονου τραγικού κόσμου αναπόφευκτα οδηγεί τους δημιουργούς σε σκηνικές εικόνες που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους! Όμως, πέραν αυτού, ο σκληροπυρηνικός Φαμπρ κατορθώνει να πάει εκεί που αρκετοί δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν να πάνε… Έτσι, ο τίτλος της παράστασης δεν αφορά μόνο το κατόρθωμα της μεγάλης διάρκειας των 24 ωρών, αλλά και την ιδιαίτερα τολμηρή πρόσληψη του τραγικού θεάτρου της αρχαίας Αθήνας τώρα! Διότι τίποτα στη σκηνή του ακραίου καλλιτέχνη δεν εκτίθεται χωρίς πρώτα να φιλτραριστεί από την προσωπική του κοσμοαντίληψη, από την υποκειμενική του άποψη για τα πράγματα που απασχολούν τον κόσμο μας! Καταπιάνεται λοιπόν και αυτός με την τραγωδία για να μας δείξει πόσο τραγική είναι η κατάστασή μας και για να μας δώσει και οδηγίες πώς να ζήσει ο καθένας μας τη δική του τραγωδία. Θεωρώ δηλαδή πως απαντά και αυτός στο μέγα ερώτημα: «μήπως οι άνθρωποι θέλουν κατά βάθος να ζήσουν μια τραγωδία;» Και απαντάει καταφατικά, αλλά και με κραυγαλέα κριτική στάση! Και βέβαια δε θα μπορούσε να επιτύχει τους θεατρικούς αυτούς άθλους χωρίς την ουσιαστική συνδρομή των 27 χορευτών/ηθοποιών/περφόρμερ της παράστασης, οι οποίοι συνδημιουργούν. Τους ονομάζει «Μαχητές του Ωραίου», επειδή πρωταρχικός σκοπός του είναι άπαντα τα σκηνικά εκθέματα να διακρίνονται από ομορφιά, όσο αποτρόπαια και αποκρουστικά, ωμά και φρικιαστικά, χυδαία και προκλητικά φαντάζουν στα μάτια κάποιων…

Εικόνες από τον θεατρικό «Όλυμπο», οι οποίες ανακαλούνται στη μνήμη αναζητώντας αποκωδικοποίηση, αν και πολλές είναι τόσο εύγλωττες που δεν χρειάζονται καμία ερμηνεία:

Αριστερά και δεξιά της σκηνής, δύο άνδρες με χιτώνες από σεντόνια που καλύπτουν και τα κεφάλια τους σαν κουκούλες.  Μπαίνουν δύο άνδρες με φουστίτσες σεντονιού και χρυσίζουσες στέκες στο κεφάλι, στα τέσσερα σαν σκυλιά, και πηγαίνουν πίσω τους βγάζοντας τις γλώσσες τους, έτοιμοι να γλείψουν. Μπαίνει ο Ετεοκλής με σεντόνι γύρω από τη μέση του, στέκεται στο κέντρο. Οι άνδρες εκατέρωθεν γδύνονται και στήνουν πρωκτό! Όση ώρα εκφωνούν το κείμενο οι γυμνοί άνδρες, οι άλλοι στα τέσσερα έχουν τοποθετημένα τα πρόσωπά τους στους πρωκτούς των πρώτων! Σφουγγοκωλάριοι; Η σκηνή έχει συμμετρία και είναι σαν η εικόνα στα δεξιά να καθρεφτίζεται στα αριστερά και το αντίστροφο. Οι εκφωνούντες ντύνονται και αποχωρούν αφήνοντας τη σκηνή στον Ετεοκλή, ο οποίος γυμνώνεται! Το φως εστιάζει στην περιοχή του αξύριστου και άλαλου πέους του για πολλά λεπτά… Δεν είναι μπεκετικό στόμα που μιλά, όμως κάτι θέλει να πει...

Μπαίνουν περιχαρείς ο τροφαντός Διόνυσος και το θηλυκό του αντίστοιχο, η πληθωρική Διονυσία. Φορούν στεφάνι από κισσό, σεντονάκι στη μέση, με τιράντες από αλυσίδες και κρεμασμένα τσαμπιά σταφυλιών. Πατσοκοιλιές και ξεχειλωμένα στήθη! Η Διονυσία κρατάει το ντέφι! Ο χορός αρχίζει και θα επαναληφθεί ίδιος στο φινάλε. Άνδρες και γυναίκες με φουστίτσες και στηθόδεσμους από σεντόνια χορεύουν συγχρονισμένα… Κάποιοι σολάρουν. Μέσα από τα σεντονάκια, και με την οργιαστική κίνηση, πέφτουν παντού στο πάτωμα κομμάτια κρέατος! Το κρέας γιορτάζει σε μια σκηνή που από εδώ και στο εξής θα θυμίζει -και θα γίνει- σφαγείο!

Η Αγαύη σαν λυσσασμένο σκυλί αρπάζει σκόρπια κρέατα και τα μασάει (κάτι σαν ωμοφαγία), τα βάζει στον στηθόδεσμό της! Πίσω μπαίνει ο Κάδμος, ψιμυθιωμένος παντού, και απλώνει κάτω ένα σεντόνι. Μαζεύει τα σκορπισμένα κρέατα και τα συγκεντρώνει στο κέντρο του σεντονιού. Ένας σωρός από κρέατα! Η Αγαύη εξακολουθεί να γρυλλίζει μαζεύοντας κρέας, αποσύρεται στ' αριστερά. Ο Κάδμος τυλίγει τα κρέατα με τις άκρες του σεντονιού και τα σέρνει πίσω δεξιά σαν σακί.

Μικτός χορός με κινήσεις που θυμίζουν αγγειακές αναπαραστάσεις. Συμμετρία, συγχρονισμός! Ένα σωματικό Sprechchor! Σκοτάδι.

Ομαδικό, συγχρονισμένο σχοινάκι με αλυσίδες. Τα φωτιστικά πολύ χαμηλά, ανάμεσα στους περφόρμερ. Κατά τη διάρκεια της άσκησης, ένας περφόρμερ τραγουδάει και μετά οι άλλοι επαναλαμβάνουν! Στη σκηνή αυτή, διάρκειας 20 λεπτών περίπου, που θυμίζει στρατιωτική εκπαίδευση, ο Φαμπρ κυριολεκτικά δοκιμάζει τις αντοχές των περφόρμερ! Σχοινάκι ή, πιο σωστά, αλυσίδα μέχρι τελικής πτώσης! Ο σωματικός πόνος προκαλεί τις κραυγές κάποιων, ενώ θεατές ενθαρρύνουν με επευφημίες! Η σκηνή γεμίζει …πτώματα από κούραση! Μια περφόρμερ σερβίρει παγωτό ξυλάκι σε όλους. Δεύτερη σερβίρει περούκα και γόβες στην τελευταία περφόρμερ κάτω δεξιά. Τόσος κόπος για ένα παγωμένο γλειφιτζούρι; Το γλείφουν απολαυστικά, ηδονικά, προκαλώντας διάφορους συνειρμούς… Μετά το γλείψιμο, ξανά στις θέσεις τους για… -αν είναι δυνατόν- δεύτερο γύρο με αλυσίδα! Η περφόρμερ κάτω δεξιά δεν συμμετέχει τώρα, αλλά γλείφει το παγωτό της! Σταδιακά ένας-ένας, μία-μία εγκαταλείπουν!

Η ξανθιά μόνη στη σκηνή. Φοράει την περούκα και τις γόβες, γλείφει το ξυλάκι επί επτά λεπτά σαν να επιδίδεται σε πεολειχία! Μπορεί βέβαια να θεωρήσει κάποιος ότι βουρτσίζει τα δόντια της! Στο τέλος από το στόμα της τρέχει κάτι παχύρευστο: οδοντόκρεμα ή σπέρμα; Είναι ζήτημα ερμηνείας!

Ονειρική εικόνα. Η ξανθιά κάτω. Άνδρες και γυναίκες μέσα σε καπνούς. Περφόρμερ βγάζει τη μακριά ξανθιά περούκα από την ξανθιά περφόρμερ και τη φοράει σε άλλη, την οποία ένας χτυπάει με καμτσίκι στον γυμνό πισινό! Ο πισινός «ματώνει» όταν μία τον ραντίζει με αίμα (ή μπογιά;) από μπουκάλι. Παράλληλα, ένας ολόγυμνος άνδρας ψιμυθιωμένος παντού και με αίμα στο στήθος πεοθηλάζει κάτω από τα σεντόνια ενός άλλου! Στο εξής, η ξανθιά περούκα-ρόλος θα φιλοξενηθεί σε διάφορα κεφάλια… Μεταξύ άλλων, κάποιος πνίγει μια ξανθιά (περφόρμερ με περούκα) με κόκκινη θηλιά... Είναι αρκετά τα μπουκάλια με αίμα (μπογιά;)! Λουτρό αίματος!

Η Εκάβη απλώνει σεντόνι μπροστά στο κέντρο και μαζεύει τα σκόρπια κρέατα από τη σκηνή. Μονολογεί. Κρατά στην αγκαλιά της το σεντόνι με τα κρέατα, ενώ πίσω μικτός Χορός με χιτωνάκια από σεντόνι εκτελεί συγχρονισμένα, ρυθμικά, αρχαιοπρεπείς κινήσεις. Το αίμα από τα κρέατα βάφει το σεντόνι στο στήθος της Εκάβης! Στον τοίχο του φόντου προβάλλεται μπλε φωτογραφία πολεμιστή που φορά ή βγάζει το κράνος του.

Ο Οδυσσέας εμφανίζεται στην άδεια σκηνή, καθώς ο χορός αποχωρεί στα δεξιά. Κράνος, θώρακας, περιχειρίδες, φουστίτσα από σεντόνι, λευκό (πάντα) σλιπάκι, περικνημίδες! Γυροφέρνει μια αλυσίδα σαν να δαμάζει τη σκηνή, σαν να μαστιγώνει, σαν να κουνάει κορδέλα, σαν να δέρνει... Βγάζει το κράνος του και το ακουμπά στο κέντρο του προσκηνίου. Εκατέρωθέν του, περφόρμερ ακουμπούν σε σειρά γυάλινα δοχεία με νερό. Ο Οδυσσέας γονατίζει. Μπαίνουν άνδρες και γυναίκες. Μαζί ο Διόνυσος και η Διονυσία, με χιτώνες από σεντόνια κι αυτοί. Από το ύψος του στήθους, καθένας, καθεμία βγάζει μια καρδιά και τη δείχνει. Ο Οδυσσέας προχωρεί και φορά το κράνος του, ο χορός πλένει τις καρδιές στα δοχεία! Διόνυσος και Διονυσία πλένουν κατακόκκινα τσαμπιά σταφύλι!

Οδυσσέας και Εκάβη!

Ονειρική εικόνα. Ο Οδυσσέας στέκεται κρατώντας με το δεξί μπράτσο το κράνος του. Τραπέζια ενωμένα σχηματίζουν διαγώνιο πίσω. Ο Οδυσσέας αποθέτει το κράνος δεξιά του, γονατισμένος. Ένας περφόρμερ-τράγος δίνει μια καρδιά στον Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας τη φέρνει στα χείλη του, σαν να τη γεύεται! Επάνω στη σειρά-δρόμο από τραπέζια, το τοίχος της Τροίας πιθανόν, η Εκάβη και μια περφόρμερ με ξανθιά περούκα, ίσως η Ανδρομάχη! Ένας περφόρμερ με χιτώνα και χρυσό στεφάνι μαχαιρώνει ένα μωρό (κούκλα), πιθανόν τον Αστυάνακτα, τη στιγμή που ο Οδυσσέας χτυπά την καρδιά στο στήθος του! Παρών και ο Διόνυσος. Περφόρμερ στο μικρόφωνο δεξιά!

Μικτός Χορός. Ζωγραφική σώματος. Άνδρες και γυναίκες μεταμφιέζονται με τα σεντόνια τους και μπογιές σε παράξενα, πολύχρωμα ζώα, πουλιά. Σα να βλέπουμε μια πρωτόγονη φυλή σε τελετουργία. Ανιμαλισμός! Στο κέντρο του βάθους συναντώνται δύο ολόγυμνες γυναίκες, ψιμυθιωμένες παντού, με πλουμιστά περιλαίμια, δαχτυλίδια και κομμένο λαιμό. Καθρεπτίζονται η μία στην άλλη. Αποχωρούν, πάλι αριστερά και δεξιά. Ολοκάθαρη αναφορά στην ευρωπαϊκή Ιστορία της Τέχνης! Όμως ο Φαμπρ γράφει νέα ιστορία σαν σύγχρονος αναγεννησιακός άνθρωπος! Σαν σημερινός Λεονάρντο! Πάνω απ' όλα είναι εικαστικός και φαίνεται!

Δύο φωτιστικά χαμηλώνουν αριστερά και δεξιά μπροστά, πάνω από δύο γυμνόστηθες γοργόνες με σεντόνια-ουρές. Πίσω τους, χορός ηρωικός, πολεμικός με ιαχές, που θα επαναληφθεί αρκετές φορές στο εξής!

Οιδίπους-Αρλεκίνος! Ένα φωτιστικό πάνω ακριβώς από το στέμμα στο πάτωμα, αριστερά. Ο Χορός αναγκάζει τον Οιδίποδα να φορέσει το στέμμα. Υπενθυμίζεται ότι ο Οιδίπους δεν ζήτησε την εξουσία αλλά η πόλη τη χάρισε σ' αυτόν. Ο Οιδίπους αντιστέκεται στην αρχή και τελικά το φοράει. Αυτό υποτίθεται ότι είναι πάρα πολύ βαρύ (μίμηση), και δεν μπορεί να το σηκώσει με καμία δύναμη. Προσπαθεί με πολλούς τρόπους να το βγάλει, καθώς αυτό βαραίνει το κεφάλι του σα σιδερένια σφαίρα. Το βγάζει, αλλά το αριστερό του χέρι επιχειρεί να του το ξαναφορέσει. Το δεξί χέρι κρατάει το αριστερό για να εμποδίσει τη στέψη. Κάθεται πάνω του σα να είναι γιογιό ή κάθισμα. Όταν σηκώνεται, βρίσκεται με το στέμμα μέσα στο σλιπ του, από πίσω. Το ψάχνει. Η σκηνή είναι αντίγραφο του πασίγνωστου lazzo του Αρλεκίνου με το γράμμα από τον «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» του Στρέλερ (Πίκολο Τεάτρο). Εύλογο, αφού ο περφόρμερ είναι Ιταλός. Το ξαναφοράει, τον βαραίνει. Προσπαθώντας πάλι να το βγάλει, αυτό γίνεται χειροπέδα. Από τα χέρια την περνάει στα πόδια. Περπατάει με τα χέρια σαν Αρλεκίνος. Τη βγάζει. Δένει το πόδι του με αλυσίδα στην τράπεζα για να μην μπορεί να το φτάσει και να το ξαναφορέσει!

Όνειρική εικόνα. Ιοκάστη κρατώντας πάνω από το κεφάλι της κόκκινη θηλιά περασμένη στο λαιμό της συναντά τον Οιδίποδα. Χορεύουν, ξαπλώνουν, συνευρίσκονται (μίμηση). Γάμος Ιοκάστης και Οιδίποδα. Στεφάνια. Βέλο. Με την κόκκινη θηλιά σέρνεται από το πόδι το μωρό-Οιδίποδας (κούκλα) με μπηγμένα δυο μεγάλα μάτια στα μάτια!

Αλυσίδα-ομφάλιος λώρος συνδέει την Ιοκάστη με τον Οιδίποδα. Η αλυσίδα τεντωμένη. Στη μια της άκρη ο Οιδίπους σε εμβρυική στάση βυζαίνει τον αντίχειρά του. Η Ιοκάστη τραβάει την αλυσίδα για να αποδεσμευτεί και πεθαίνει μέσα σε πόνους-σπασμούς ηδονής. Το Οιδιπόδιο σε όλο του το μεγαλείο!

Περφόρμερ κάνει έρωτα με γλάστρα! Αυνανίζεται! Τα μέλη του Χορού κάνουν έρωτα με γλάστρες-φυτά. Σημειωτέον ότι βρισκόμαστε στον «πολύδενδρο Όλυμπο»! Με φύλλα κισσού είναι στεφανωμένοι ο Διόνυσος και η Διονυσία, που δεσπόζουν στη σκηνή αυτή, πάνω σε τράπεζες. Ο Διόνυσος μονολογεί-κυριαρχεί.

Τα μέλη του Χορού εμφανίζονται χωρίς στόμα και μάτια. Χορός τυφλών και άλαλων! Μονόλογος τυφλού…

Χορικό γυμνών ανδρών. Διόνυσος και Διονυσία στα τύμπανα, ο χορός καταλήγει σε συρτάκι! Μνημειακές πόζες βγαλμένες από αρχαία αγγεία! Οι χορευτές τινάζουν τα πέη τους χωρίς να τα πιάνουν! Επιδεικνύουν τους πρωκτούς τους! Όπα!

Βάκχες χαριεντίζονται γύρω από θρόνο!

Πάνω στις τράπεζες γυμνοί άνδρες στήνονται σαν αγάλματα! Σταδιακά, κρύβουν τα πέη τους ανάμεσα στα πόδια τους και μετατρέπονται σε γυναικεία αγάλματα! Η εικαστικά σημαίνουσα αλλαγή φύλου γίνεται επαναληπτικά και τελετουργικά, καθώς ο Βασιλιάς ουρλιάζει επαναλαμβάνοντας πολλές φορές: «Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει».

Γυναικείο όργιο με τη Διονυσία στον θρόνο να τρώει σταφύλια! Βάκχες μασούν φύλλα από γλάστρες. Βγάζουν μεγάλες γλώσσες ζώων και τις κρατάνε με τα δόντια! Γιορτή ωμού κρέατος στη σκηνή: οι Μαινάδες χορεύουν με τα κρέατα υπό τον ρυθμό τυμπάνου!

Οι Μαινάδες στολίζουν με κρέατα τον κοιμισμένο στον θρόνο του Βασιλιά.

Από το βάθος έρχονται μπροστά ανθοστόλιστες γυναίκες σε οριζόντια σειρά. Εκατέρωθεν του κοιμισμένου Βασιλιά με τα κρέατα στον λαιμό, οι γυναίκες βγάζουν συκώτια από τα σεντόνια-φορέματα και, αφού τα δείξουν, τα πλένουν στα δοχεία στο προσκήνιο. Από πίσω αριστερά, εμφανίζεται γυμνός ψιμυθιωμένος παντού άνδρας. Αίμα να τρέχει από τον λαιμό του. Κάτι λέει δείχνοντας με το δάχτυλο… Αυτή η μορφή θα εμφανιστεί ξανά στη χρονική εξέλιξη της παράστασης.

Μόνος στη σκηνή ο κοιμισμένος Βασιλιάς με τα κρέατα για …κασκόλ! Η Διονυσία μαζεύει κρέατα σε ταγάρι από σεντόνι, ενώ ο Διόνυσος ψεκάζει με δυο μπουκάλια σπρέι στα χέρια!

Ζευγάρια εκτελούν την «άσκηση του καθρέπτη» σε ένα τελετουργικό ευνουχισμού. Φωτιστικό ανάμεσα σε κάθε ζεύγος, λίγο πάνω από τα κεφάλια τους. Φωτιστικά και ζεύγη σχηματίζουν ένα Μ που καλύπτει όλη τη σκηνή! Ο άνδρας καθρεπτίζεται στη γυναίκα και το αντίστροφο. Βγάζουν πρώτα τα σεντόνια που φορούν κι ύστερα το εσώρουχό τους. Ο άνδρας πιάνει το πέος του, ομοίως η γυναίκα πιάνει το φανταστικό πέος της… Κόβουν τα πέη τους από το ύψος του εφηβαίου. Οι γυναίκες μιμούνται ότι κόβουν τα φανταστικά πέη τους. Όλοι ρίχνουν τα μαχαίρια. Με αίμα από τον υποτιθέμενο ευνουχισμό βάφουν τα μάγουλά τους. Ξαναφορούν τα σλιπάκια και τις κιλότες τους και υποδεικνύουν σιωπή ο ένας στον άλλο. Ντύνονται με τα σεντόνια-χιτώνες και χωρίζουν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Τώρα τα φωτιστικά σχηματίζουν ένα W. Τραγουδίστρια της όπερας κλείνει τη σκηνή με άρια-νανούρισμα.

Πρώτη Ώρα Ονείρου! Περφόρμερ κοιμούνται μέσα σε υπνόσακους επί σκηνής!

Ένας-ένας οι περφόρμερ ξυπνούν, παίρνουν τον σάκο τους και αποσύρονται στα παρασκήνια.

Επανάληψη χορού πολεμικού των «Πολεμιστών του Ωραίου»! Ηρωικές κινήσεις, πόζες και κραυγές, τοξοβολία χωρίς βέλη και τόξα προς τα αριστερά όπως βλέπουμε, προς τα δεξιά όπως μας βλέπουν…

Καλλωπισμός αιδοίου! Στον τοίχο του φόντου προβάλλεται η εικόνα πολεμίστριας που φορά ή βγάζει το κράνος της. Γυναίκες με σεντόνια-φορέματα βγάζουν τις κιλότες τους και ανεβαίνουν σε τράπεζες για να στολίσουν με πολύχρωμα πέταλα λουλουδιών τα αιδοία τους! Φαύνος αλειμμένος με χώμα χορεύει ναρκισσευτικά τριγύρω!

Τα μέλη του Χορού μπαίνουν κρατώντας μεγάλα γύψινα προσωπεία και ρωτούν κοιτώντας ψηλά: Για ποιον λόγο; Κάποιοι σπάνε τα προσωπεία τους. Μπαίνει ένας άνδρας με σλιπ, ο Ιππόλυτος μάλλον, και απλώνει το διπλωμένο σεντόνι του με τα δόντια. Ο Χορός με τα προσωπεία αποχωρεί. Εμφανίζονται ολόγυμνες γυναίκες με παχύρευστη άσπρη ουσία πάνω τους, ενώ ο άνδρας κινείται οριζοντιωμένος περιμετρικά του απλωμένου σεντονιού σαν το ψάρι. Μπαίνει η Φαίδρα και μονολογεί, ενώ ο άνδρας μπαίνει κάτω από το σεντόνι.

Χορικό. Γυναίκες και άνδρες λικνίζονται στα τυλιγμένα επάνω τους σεντόνια, αποκαλύπτονται σα να ανθίζουν. Ξανατυλίγονται. Τραβούν στον ώμο το σεντόνι τους κι αποχωρούν.

Καλλωπισμός γυμνών ανδρών. Γυναίκες σύρουν μέσα στη σκηνή τράπεζες, πάνω στις οποίες είναι γυμνοί άνδρες ξαπλωμένοι σαν νεκροί. Αυτοί σηκώνονται και παίρνουν στάσεις. Δύο γυναίκες κοιμούνται πάνω σε τράπεζες εκατέρωθεν της σκηνής. Ονειρεύονται; Οι γυναίκες ανεβαίνουν πάνω κι αυτές και κολλούν φύλλα δάφνης στο τριχωτό του εφηβαίου των ανδρών που ποζάρουν σαν αγάλματα, στο στήθος, στα μαλλιά και αλλού. Τοποθετούν αναμμένα ρεσώ πάνω και μπροστά στα σώματα-αγάλματα! Η ένταση του φωτισμού χαμηλώνει για το εικαστικό του πράγματος. Η τραγουδίστρια της όπερας συμπληρώνει το απαράμιλλο κάλλος της όψης με άρια, καθώς παράλληλα φροντίζει τα φύλλα στο σώμα του άνδρα που λειτουργεί σαν ρεπουσουάρ της εικόνας. Ακόμη, τακτοποιεί το πέος του! Θεωρώ έντονη την επίδραση εδώ από τη «Φαίδρα» της «Τέταρτης Διάστασης» του Ρίτσου!

Διόνυσος και Διονυσία πάνω σε τράπεζες εκατέρωθεν της σκηνής καθαρίζουν και τρώνε πορτοκάλια! Μπαίνουν Ιππόλυτος με σεντόνι-κοντή φούστα και τρεις γυναίκες με στολισμένα τα αιδοία τους από προηγούμενη ενότητα. Οι γυναίκες προκαλούν τον άνδρα ανοίγοντας τα πόδια κι επιδεικνύοντας το αιδοίο-στόχο! Όταν αυτός ορμάει, τον λακτίζουν απωθητικά. Στην εξέλιξη της σκηνής, βρίσκουμε τον άνδρα να προσπαθεί και να κατορθώνει να σηκώσει και τις τρεις γυναίκες ταυτόχρονα που τρέχουν και τον καβαλάνε. Αυτό επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές. Τα φωτιστικά κοντεύουν τώρα να ακουμπήσουν στο πάτωμα! Διόνυσος και Διονυσία μπρούμυτα στα τραπέζια. Ο άνδρας αναρωτιέται για ποιον λόγο υπάρχουν οι γυναίκες!

Χορός ανδρών κάνει σάουνα. Καθένας κάθεται οκλαδόν δίπλα από τη γλάστρα του. Θεραπαινίδες φέρνουν κόκκινους βραστήρες νερού, έναν για τον καθένα, και τους τοποθετούν μπροστά τους. Αυτοί σκεπάζονται με τα σεντόνια τους για να μη διαχέεται ο ατμός του κοχλάζοντος νερού. Ίσως κάνουν και εισπνοές, δεν μπορούμε να δούμε κάτω από τα σεντόνια που θυμίζουν αντίσκηνα. Αποκαλύπτονται. Οι γυναίκες μπαίνουν με γυάλινα δοχεία νερού και ρίχνουν με τα χέρια νερό στα ιδρωμένα κορμιά. Οι άνδρες ξανασκεπάζονται πάνω από τους αναμμένους βραστήρες. Άνδρας στα αριστερά φλερτάρει με τη θεραπαινίδα του. Παράλληλα ο φαύνος προηγούμενης εικόνας ερωτοτροπεί με τις ρίζες φυτού, το βάζει στα σκέλια του σαν πέος σε στύση, αλείφεται με χώμα από τις ρίζες...

Ο φαύνος μόνος στη σκηνή με τις γλάστρες, ερωτοτροπεί με το φυτό του και τον εαυτό του σε όλη τη διάρκεια του μονολόγου της Άλκηστης που ακολουθεί. Προηγουμένως, γυναίκες φέρνουν μπανιέρα. Η πάσχουσα Άλκηστη φτύνει αίμα! Παλεύει να σταθεί όρθια. Πέφτει, σηκώνεται… Βγάζει το ματωμένο σεντόνι-φόρεμα και την κιλότα της και τα ρίχνει στη μπανιέρα. Μπαίνει μέσα και πλένει. Βγαίνει φορώντας το πλυμένο της σεντόνι και αγκαλιάζει τον άρτι αφικνούμενο άνδρα. Τρυφερή σκηνή με ζευγάρια που αγκαλιάζονται.

Οι άνδρες φεύγουν, ενώ εισέρχονται ο Διόνυσος και η Διονυσία καπνίζοντας πίπες από κέρατα. Πάντα παρών και ο φαύνος. Κλαίουσες σε θρήνο. Ο φαύνος τη βρίσκει με τις γλάστρες!

Ονειρική εικόνα. Μέσα σε καπνούς και μπλε φωτισμό, άνδρες και γυναίκες με σεντόνια-χιτώνες φορούν κόκκινα γάντια κηπουρικής. Ο φαύνος απαραίτητος συντελεστής κι αυτής της εικόνας! Μαύρος, τραγόμορφος γυμνός φτερωτός Έρωτας μπαίνει και καρφώνει ένα-ένα τα βέλη του στα μέλη του Χορού που πρώτα πάσχουν κι έπειτα επιδίδονται σε περιπτύξεις. Κάποια υποτίθεται ότι κάνουν έρωτα. Τη ζωντανή ονειρική εικόνα στεγάζουν τα στρογγυλά φωτιστικά της οροφής σε αετωματικό σχηματισμό και συμμετρία. Νύχτα οργιαστικού έρωτα, αλλά και θανάτου όταν άνδρας με το σπαθί του κόβει τον λαιμό αλυσοδέσμιας γυμνής γυναίκας. Αυτή πέφτει και αυτός τη βατεύει από πίσω! … Ο Διόνυσος του δίνει να πιει από το κέρατό του. … Η αλυσοδέσμια βατεύει τον άνδρα!

Ο Χορός ασχολείται με την κηπουρική! Κλαδεύουν τα φυτά στις γλάστρες. Τα φωτιστικά παραμένουν σε αετωματικό σχηματισμό, αλλά δεν πρόκειται για ονειρική εικόνα όπως πριν. Η Διονυσία ποζάρει πάνω σε τράπεζα δεξιά. Ο Διόνυσος βγαίνει κάτω από τράπεζα αριστερά, μονολογεί! Κερνάει από το κέρατό του έναν άνδρα, τον ίδιο άνδρα όπως προηγουμένως που τώρα κλαδεύει φυτό σε γλάστρα!

Στην άδεια σκηνή δύο ολόγυμνοι ψιμυθιωμένοι παντού άνδρες κρατούν και δείχνουν κρέατα! Φαίνονται μπλε από τον γενικό φωτισμό! Παίρνουν μνημειακές στάσεις, πάντα όρθιοι!

Επανάληψη του χορού των «Πολεμιστών του Ωραίου». Τώρα φορούν πολεμικά κράνη!

Διελκυστίνδα με αλυσίδα. Τα μέλη του Χορού βγάζουν τα κράνη και τα αφήνουν κάτω. Χωρίζονται σε δύο ομάδες που τραβούν την αλυσίδα! Στο φόντο του σκηνικού πίνακα περνάει γυμνός βασιλιάς -από τα δεξιά στα αριστερά- σέρνοντας μακριά κάπα με ουρά από σεντόνι ποτισμένο με αίμα! Ακκίζεται, κάνει δέηση ψηλά… Η διελκυστίνδα συνεχίζεται. Κερδίζει η αριστερή ομάδα! Οι πολεμιστές κάθονται στα κράνη τους και γλείφουν απολαυστικά, ηδονικά, παγωτό ξυλάκι που τους σερβίρει με δίσκο θεραπαινίδα…

Στη σκηνή μόνο τα κράνη και η αλυσίδα της διελκυστίνδας απλωμένη κάτω. Μπαίνει γυναίκα και σε μια αριστουργηματική από κάθε άποψη σκηνή, συμπαντικά σημαίνουσα, μαστιγώνει με την αλυσίδα πάτωμα και κράνη, σαρώνει τα πάντα με μανία, ραπίζει, πρωταθλήτρια της αλυσίδας! Στο τέλος, η αλυσίδα και μαστίγιο γίνονται τα δεσμά της. Μένει αλυσοδέσμια στο βάθος.

Χορός αρχαιοπρεπής ανδρών και γυναικών. Κινήσεις βγαλμένες από αγγειακές παραστάσεις! Μπαίνει ο Ηρακλής! Γένια, κοντή ποδίτσα με λοξή τιράντα, επιγονατίδες από σεντόνι. Ο πρωκτός του σε κοινή θέα, αφού δεν φοράει σλιπ! Ηρακλής ξεβράκωτος! Μονολογεί με ένα χέρι μέσα στον πρωκτό του! Είναι το χέρι ενός μέλους του Χορού. Στη διάρκεια του μονολόγου, ο χορευτής θα… βάλει χέρι στον Ηρακλή αρκετές φορές. Στο τέλος πεθαίνει. Ο Ηρακλής φιλάει το πτώμα στο πρόσωπο, το σηκώνει στον ώμο και φεύγει. Η αλυσοδέσμια γυναίκα της προηγούμενης σκηνής παραμένει στο βάθος.

Διόνυσος και Διονυσία μπαίνουν και ξαπλώνουν για έναν υπνάκο στο κέντρο τα σκηνής, μπροστά από την αλυσοδεμένη γυναίκα. Πάνω από το κεφάλι της τελευταίας ένα φωτιστικό. Αυτό κατεβαίνει ως τον σβέρκο της! Κύκλιος χορός γυναικών -περί το διονυσιακό ζεύγος- που φορούν τα σεντόνια τους σαν τουαλέτες υψηλής ραπτικής! Μουσικό χαλί: άρια της Μαρίας Κάλλας! Κομψές, εκλεπτυσμένες κινήσεις σε επανάληψη. Φωτιστικά χαμηλώνουν και σχηματίζουν κύκλο γύρω από τον κύκλο των γυναικών. Σαν πλανήτες!

Γυναίκα με σεντόνι-τουαλέτα κάθεται στο κέντρο, πάνω στο κάθισμα αρχαίου στιλ (θρόνος προηγουμένως), τα πόδια ανοιχτά. Φωτιστικό από πάνω της! Θεραπαινίδα κρατά μπουκάλι με αίμα(;) και βάφει το δεξί χέρι της γυναίκας, ραντίζει την τουαλέτα στην περιοχή του αιδοίου. Δεύτερη θεραπαινίδα αδειάζει κουβά με κρέατα πάνω στη γυναίκα. Μονόλογος. Ο έρωτας χρειάζεται χώρο! Γι' αυτό η γυναίκα βγάζει κρέατα μέσα από την τουαλέτα της σα να αδειάζει τα μέσα της! Πεθαίνει/κοιμάται καθισμένη! Το φωτιστικό σβήνει…

Ονειρική εικόνα. Σφαγείο. Ο γενικός φωτισμός κι εδώ δίνει μπλε απόχρωση στο ματωμένο σεντόνι της κοιμωμένης, στους καπνούς, σε όλα… Ψηλά, τα φωτιστικά αχνοφέγγουν σαν αστέρια. Άνδρας στο μικρόφωνο δεξιά. Εμφανίζονται γυναίκες κρατώντας μωρά (κούκλες)! Γυναίκα μαχαιρώνει τα μωρά της (κούκλες) και δύο τραγόμορφοι γυμνοί άνδρες τοποθετούν εκατέρωθέν της κατασκευές/εγκαταστάσεις ντυμένες με σεντόνι: το σχήμα τους μοιάζει με πέος σε στύση και όρχεις! Υποκατάστατα; Οι τράγοι βάζουν κράνος στα μωρά και τα παίρνουν έξω μαζί με κρέατα! Είναι ώρα του Ηρακλή να δράσει. Παίρνει τα μωρά από γυναίκα και τα μαχαιρώνει με τεράστια πόρπη. Στο σημείο οι τράγοι τοποθετούν πεόσχημες εγκαταστάσεις και μαζεύουν τα μωρά-πτώματα όπως πριν. Οι γυναίκες θρηνούν. Από τα μάτια της καθιστής κοιμωμένης τρέχουν αίματα! Πετάγεται από τον ύπνο/θάνατο!

Εργαστήριο αλχημιστών. Καπνοί! Δύο τραπέζια ενωμένα σε οριζόντια διάταξη στο βάθος. Οι περφόρμερ φορούν γάντια, μάσκες και γυαλιά εργαστηρίου, ετοιμάζουν τα χημικά όργανα. Στη σκηνή ακόμα οι πεόσχημες εγκαταστάσεις. Οι περφόρμερ καρφώνουν με ψαλίδια τα στρογγυλά μέρη-«όρχεις» στις βάσεις των εγκαταστάσεων: σπάνε μπαλόνια, αφού για τέτοια πρόκειται. Το μυστήριο λύνεται σιγά-σιγά! Με τα ψαλίδια κόβουν και ανοίγουν τα σεντόνια. Το μυστήριο λύνεται εντελώς: δεν πρόκειται παρά για γλάστρες με φυτά που στη βάση τους είχαν δύο φουσκωμένα μπαλόνια έκαστη! Οι περφόρμερ περιποιούνται/ελέγχουν τα φυτά. Έπειτα, αποθέτουν τα σύνεργα και τα χημικά όργανα (σωλήνες, σωληνάκια, δοχεία κ.λπ.) πλάι στα φυτά και πιάνουν δουλειά! Δηλαδή κάθε περφόρμερ στήνει ένα μικρό χημείο δίπλα από κάθε γλάστρα και το συνδέει με αυτή! Υποτίθεται ότι πραγματοποιούνται χημικές ενώσεις διαφόρων αποχρώσεων, με τη χρήση χρωστικών ουσιών, καθώς επιχειρούν να πάρουν κάτι από τα φυτά! Παράλληλα, ένας περφόρμερ πίσω αριστερά ετοιμάζει και ανάβει ένα τεράστιο τσιγάρο. Το δοκιμάζει με μεγάλη ευχαρίστηση και το περιφέρει για να το απολαύσουν και άλλοι. Το δοκιμάζουν και «φτιάχνονται»!

Οι αλχημιστές αποκτούν πιο …στενή επαφή με τα φυτά! Τη βρίσκουν με τα φυτά! Ποια βρίσκουν τώρα είναι άλλο θέμα… Κάποιες καλύπτουν τα φυτά τους με σαντιγί σε σπρέι για να τα …φάνε. Άλλη ιππεύει το φυτό της πάνω στα τραπέζια με γκέμια και καλπάζοντα ρυθμό. Ο περφόρμερ που έφτιαξε το υπερ-τσιγάρο κρατάει με τα δόντια καμτσίκι, στα χέρια φτερά, και πετάει! Κάποιοι αγκαλιάζουν τα φυτά! Όλοι σηκώνουν τις γλάστρες, τις πετούν ψηλά και τις ξαναπιάνουν σαν να παίζουν με μωρά. Όλη αυτή την ώρα, Διόνυσος και Διονυσία τη βρίσκουν με τους κισσούς που έχουν τυλίξει στα σώματά τους.

Οι αλχημιστές χαλαρώνουν καπνίζοντας τσιγάρο! Έπειτα μαζεύουν τα εργαστήρια και τα επιστρέφουν στα τραπέζια. Αλχημιστής στο μικρόφωνο δεξιά. Περφόρμερ μπροστά δεν λέει να φύγει. Κάποια φέρνει υπνόσακο και τη σκεπάζει σαν πτώμα. Διόνυσος και Διονυσία τρώνε πορτοκάλια. Η περφόρμερ ξεσκεπάζεται και πάει στον Διόνυσο. Αυτός στείβει φέτες πορτοκαλιού στο στόμα της. Πετάει τις στυμμένες φέτες στο στόμα της. Αυτή τις τρώει και πάει για ύπνο στον υπνόσακό της.

Μπαίνουν και άλλοι με υπνόσακους. Ώρα ονείρου πάλι! Πέντε λεπτά αργότερα, οι Μαχητές του Ωραίου σηκώνονται με τους υπνόσακους κι εκτελούν τον γνώριμο πια χορό τους! Κάποιοι αντέχουν να χορεύουν ως και δέκα λεπτά. Αλλά μετά τα ένδεκα λεπτά, όλοι κοιμούνται επί σκηνής.

Μετά από μιάμιση ώρα σκηνικού ύπνου, εμφανίζεται το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας! Περιφέρεται ανάμεσα στους κοιμωμένους περφόρμερ. Η Ώρα Ονείρου εντάσσεται τώρα και δραματουργικά στην παράσταση!

. . .

Η Χρυσόθεμις χαϊδεύει -ή μήπως ξύνει;- το εφηβαίο της ξαπλωμένη σαν Ολυμπία πάνω σε τράπεζα, ενώ τριγύρω η γιαουρτωμένη(;) Ηλέκτρα -με το κιλοτάκι και τον μεγάλο φαλλό από ύφασμα σεντονιού (έκανε το σεντόνι της φαλλό) καρφώνει με μαχαίρια τις καρδιές που είναι πεταμένες κυκλικά, περιοδικά τινάζει τον φαλλό της σα να δέρνει, σα να αυτομαστιγώνεται. Από κάθε καρδιά τινάζεται αίμα πάνω στην Ηλέκτρα και γύρω! Στην κατάληξη της σκηνής, ουρλιάζει απελπισμένα επαναλαμβάνοντας: Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια μικρή δόση τρέλας!

Ο Χορός -δηλαδή ο λαός- κοιμάται όρθιος κι ενωμένος! Προσποιείται ότι κοιμάται ή κοιμάται πραγματικά; Από ποιο σημείο κι έπειτα παύει να κοιμάται όρθιος αληθινά και αρχίζει να κοιμάται υποκριτικά; Κοιμάται υποκριτικά επειδή φοβάται μήπως ο σπαθοφόρος ήρωας που τον γυροφέρνει του πάρει το κεφάλι αν ξυπνήσει; Κοιμάται από ηθική ουδετερότητα;

Ο Χορός-λαός κατακερματίζεται και αποκοιμιέται! Ο ήρωας τρέχει εξαντλητικά εδώ κι εκεί για να τον κρατήσει ξύπνιο! Το κατορθώνει τραβώντας μαλλιά, με κλοτσιές. Καθένας στρώνει το σεντόνι του και στέκεται στο κέντρο όρθιος, και περιμένει. Αυτοκτονεί; Ο ήρωας αποκεφαλίζει έναν-έναν, μία-μία! Στο τέλος, κόβει τον λαιμό του, αυτοκτονεί! Τα σεντόνια γίνονται σάβανα με τα οποία τυλίγονται τα πτώματα! Ο Φαμπρ κι οι περφόρμερ του είναι σαφείς: καθένας πεθαίνει/κοιμάται όπως στρώνει.